පෘථිවියේ ලස්සනම ගැහැනියට හා
කොබෙයිගනේ මහ වලව්වේ
හිතුවක්කාර මායාකරුවාට දාව ඉපදුනු
දියණිය නිර්මාණා නම් විය…
ඇය උපතින්ම දෑතේ මිට මොලවා ගත්
මන්ත්‍ර බලයකින් උපන්
මුරණ්ඩු මන්ත්‍රකාරියක විය…
පෘථිවියටත් ඊට ඔබ්බෙන් වූ චක්‍රාවාටත්…
අතීතයත් අනාගතයත් බුදු දහමත්
එක මිටකට ගනිමින්
මේ කතාංගය දිග ඇරේ…
ප්‍රේමයේ අධි මාත්‍රාවන්ගෙන්
සේම විරහවේ සංවේගයන්ගෙන් පිරී ගිය
මෙහි වසර දස ලක්ශයක වෛරය හා
වසර දස ලක්ශයක ප්‍රේමය
සුමටව පිරි මදිනු ලබයි…
මේ ඇගේ කතාවයි
ද්වාරිගේත් ඉන්ද්‍රගෙත් සුරතල් දියණිය වූ
නිර්මාණා මීගස්තැන්නගේ කතාවයි…

“මොන දඬුවමක්ද? දැන් ආදරෙයි කිව්වා නේද දඩුවම්ලු ඒ පාර…” ඔහු මගේ කනක් මිරිකයි. ඉතින් මේ සියලු ඉරියව්වකම ඇත්තේ ආදරණීය රෝමාන්තික බවය.

“ඒ හිස්කම ජීවිත කාලෙම ඔයා පුරවන්න ඕන තේජාන්… මං දන්නේ නෑ… තව දරුවන්ගෙන්, තව චිත්‍රවලින්, තව සංගීතෙන්, ඩන්හිල් වලින්, වයින් වලින්, කවි වලින්, ගිනිමැල වලින්, සෙක්ස් වලින්, ආදරෙන්, වෛරයෙන්, රන්ඩු වලින් , බැඳීම් වලින්, සතුටින් ඒ හිස්කම පුරවන්න ඕන… මම පුරවගන්න උත්සහ කරන්නේ නෑ. ඒක ඔයාගේ දඬුවම… මාව මේ ජීවිතේට පටලව ගත්තේ ඔයානේ… ඒ නිසා මේ හිස්කමත් ඔයාට අයිති දෙයක්…”

මම රහසින් මුමුණමින් කීවෙමි.

“ඉඳු ඒක බර වැඩියි හොඳටම ඉඳු… ඒ දඬුවම ලොකු එකක්…”

මං ඔයාට විතරයි මෙච්චර කාලෙකට ආදරේ කලේ… මෙච්චර කාලයක් පැතුවෙ ඔයාගේ සතුට විතරයි… එක තත්පරයක්වත් මං වෙන කෙනෙක් ගැන හිතුවේ නෑ. ඔයාගේ කම්මුල් දෙපැත්තේම වල ගැහෙන මැජික් හිනාවක් තියෙන කෙල්ල මං නෙමේද බිනර? මේ ගිය සතියෙත් කිව්වේ අර ප්‍රෝග්‍රෑම් එකට ඇවිත්… මගේ පපුව පැලෙන්න ආවා එහෙම කියද්දි ඔයා දන්නවද… මං විඳවපු තරමක්. අන්න ඉන්නවා ශාක්‍ය සචිනි දෙන්නම. ඒ දෙන්නා දන්නවා මං කොච්චර ඇඬුවද විඳෙව්ද කියලා බිනර. මට බයයි… ඒත් ඔයාට යන්න දෙන්නත් බෑ… ඔයාව දැක්කම මට ආයේ ඔයා නැතුව බෑ කියලා විතරක් මං දැනගෙන හිටියා… බිනර මං පුදුම තරම් වාවගෙන හිටියේ මෙච්චර කාලයක් ඔයා නැතුව. මට ඔයාට යන්න දෙන්න බෑ දෙයියනේ…