සොත්ති මාලා හිඳ උන් තැනින් නැගිට්ටාය. නැත. ඈ නොවේ. ඇය තුළ උන් ගැහැනු ආත්මය නැගිට තිබිණි. රැය පදික වේදිකාවේ ලෑලි පටි බංකුවේ නිදන්නට තීරණය කර උන් අනාථ යුවතිය – ශාක්‍යා ළඟට ඇය කිට්ටු විය. ලොතරැයි විකුණන බාලා ඊට ටිකක් දුරින් ශාක්‍යාට කෙළ හළා ගත් ගමන්ය.

“වරෙං යන්ඩ…”

මාලා ගහෙන් ගෙඩි එන්නා වාගේ යුවතියට කීවාය.

“කමක් නෑ අක්කෙ… මං අද රෑ මෙතන නිදා ගන්නවා…”

ශාක්‍යා කීවාය.

උඹ මෙතන නිදා ගත්තොත් හෙට උදේට බඩ වෙලා තියෙයි. ගෑනියෙකුට වරදින්ඩ ඒ හැටි වෙලාවක් යන්නෑ බං… උඹට වරදින්ඩ බීඩි දුමක දුර ඇති..” මාලා .මේ ඇනුම් පද කියන්නේ තමාට බව ඒ වනවිටත් බීඩි දුමාරය රවුම් කරමින් උන් බාලාට තේණ.

ලේන්සු පොඩියක් තරම් දෙයක් අතේ නැතුව ශාක්‍යා මාලා පස්සේ නාටාමි වත්තට අඩිය තියන්නට මහ පාරින් ඇරඹි මනුස්සකම හේතු වී තිබිණි. ලෑලි-ටකරන්-තහඩු ආදී අතට අහුවෙන කොයිදේත් එකතු කර තැනූ නාටාමි වත්තේ ගෙවල් පේළිය ශාක්‍යාට පුදුමයක් විය.

අපට ඉතිං ස්ථීර රස්සා නෑ.. ජීවත් වෙන්ඩ අතට අහුවෙන කොයිදේත් කරනවා. උඹටත් දැන් ඒවට පුරුදු වෙන්ඩ වෙයි.. හැබැයි මොනා කළත් ජීවත්වෙන්ඩ මං තාම මාව විකුණල නෑ.. ඒ හින්ද උඹව විකුණන්නෙත් නෑ.. උඹ බයවෙන්ඩ එපා…”

මාලා ශාක්‍යාට කීවාය.

අසිහියෙන් වාගේ තමා නැවතත් කඩදාසිය මත අඩක් සුදු සහ අඬක් කළු හදවතක් චිත්‍රයට නඟා තිබේ. පුපුරන්නට තරම් රිදුම්දෙන හිස දෝතින් අල්ලාගත් ගඟුල් දෑස වසාගත්තේය. හැමදාමත් වාගේ අගක් මුලක් හිතාගත නොහැකි සිදුවීම් දාමයක් ඔහුගේ මනසේ මැවිණ. ගල්තලාවක් මත දෑත දෙපය බැඳ දමා උන් දෙදෙනෙකි. ඉන් එක් අයෙක් තරුණයෙකි. මල් ගවුමක් හැඳ දිගුකොණ්ඩය බිම විසුරුවාගෙන ඉන්නා අනෙක් රුව තරුණියකි. ඒ අසල කතාබහේ යෙදෙමින් හිටගෙන ඉන්නා පිරිමි රූප කීපයකි. “උඹල වැඩේ තිතට කරන්ඩෝන. මේ වැඩේනම් වරද්දගන්න එපා. අපේ පරම්පරාවටම එල්ලුම් ගස් යන්න වෙනවා….’ ඉන් එක් පිරිමියෙක් අනෙක් උන්ට උපදෙස් දුන්නේය. ඒත් සමඟම ඒ සිදුවීම මැකී ගොස් තවත් සිදුවීමක් මතුව ආවේය. ඒ ගැහැණු රුවකි. ක්‍රමයෙන් විශාලව ගිය එකී රුව ගඟුල් දෙසට දෝත විහිදුවමින් විලාප දෙන්නට පටන් ගත්තේය. “මට වෙච්ච අසාධාරණේට මට පලිගන්න ඕනේ..මට යුක්තිය ඕනේ.” හඬමින්, ගඟුල්ගේ ගෙල මිරිකන්නට උත්සාහ කරමින්, අර රූපය කෑගෑවේය. ගඟුල් දෙනෙත් ඇරියේ බියෙන් වෙව්ලමිනි. වරින්වර තමාට පෙනෙන මේ සිදුවීම් මොනවාද?. මේ කිසිවක් තමාගේ ජීවිතයට සම්බන්ධ ඒවා නොවන බව ඔහුට විශ්වාසය. මේ අද්භූත සිදුවීම් සියල්ල ආරම්භ වූයේ ඒ අවාසනාවන්ත රිය අනතුරෙන් පසුව බව ඔහුට මතකය.

වවුල් බැද්දේ මහ දිවුල ළඟ ගල් තලාව මත දල්වන ලද විලක්කු කීපයක් ගජරාමෙට ඇවිළෙමින් තිබිණ. ඒවායේ එළියෙන් බබළන අංග සම්පූර්ණ මල් තටුවකි. අඩුවකට තිවුණේ කුකුලෙක් විතරය. කුකුල් බිල්ලේ අඩුව පුරවන්න සූදානම් කළ මිනිස් බිල්ලක් එතන තිබිණ. ගල් පොත්ත මත්තේ දිගා කළ ගැහැනු දරුවෙකුගේ අතපය ගැට ගසා තිබිණ. මේ සියල්ලට ඉහළින් හිටගෙන දහඩියෙන් තෙමීගිය නිරුවත් උඩු කයින්ද, ඉනට ඇඳි සුදු සරමින්ද යුත් මැදිවියේ පිරිමියෙක්ය. හේ ආවේශයෙන් වාගේ ඉන දවටා ගත් බෙරයකට තළමින්, යාතිකා කියා මොරදෙන්නේය. ඔහුගේ ගෝලයායි සිතිය හැකි තවත් එකෙක් දුම්මල ගහමින්, විලක්කු නොනිවා තබා ගනිමින් ආවතේව කරයි.

‘ඕ ඔඩ්ඩි රීරි මහසෝන් වරං.. ඒස්වා නමාය..

ඕ ගල ගුගුරුවා හෙණ වගුරා වඩින් නමාය..

යකදුරා බෙරයට දෙවෙනි නොවේ. ගොරෝසු කටහඬින් පළාතම දෙදෙරවා යන සද්දෙකින් මන්ත්‍ර ජප කරන්නේය. බෙර හඬට, ඒ ගිගිරුමට එකතුව හදවතට දැනෙන භීතිය උත්සන්න කරවමින් අවට පරිසරයේ ද යමක් සිදුවෙමින් පැවතිණ. වැහි වලාවක ලකුණක් නොවූ අහසේ කොහේදෝ තැනකින් අකුණක් කෙටුවේය. තැන නිශ්චිත නැතත් අකුණු පහරේ දීප්තිමත් එළියෙන් සැඟව සිද්ධිය බලා උන් තිදෙනාගේ ඇස් ගිනිකන වැටිණ.

පාළු මාවතක සිදුවන අද්භූත සිදුවීම් මාලාවක්,

රැයෙහි මාර්ගයේ ගමන්කරන තරුණිය සහ කුඩා දරුවා කවුද?

ඔවුන් හමුවට එන තරුණයෙක්!

සියල්ලටම හේතුව 13 කණුවද?